Zapraszamy na krótką lekcję historii ;-)
Najdawniejsza prehistoria
Szczątki najstarszego gatunku człowieka znalezionego dotychczas na subkontynencie indyjskim należą do tzw. człowieka z Narmady i liczą ok. 250 tys. lat. Szczątki najstarszego Homo sapiens znaleziono na Cejlonie i datuje się je na 34 tysiące lat. Najstarsze kultury indyjskiego paleolitu to kultura Soan, która swoją nazwę wzięła od znaleziska narzędzi otoczakowych i pięściakowych w dolinie rzeki Soan w dziś. Pakistanie, oraz kultura madraska, nazywana tak od znaleziska pięściaków w pobliżu Madrasu. Począwszy od środkowego paleolitu na subkontynencie pojawia się wiele narzędzi odłupkowych, rdzeni, skrobaków i wiertników. Pomimo odmian regionalnych uznaje się, że tworzą one wspólnie tzw. kulturę Newasa. W górnym paleolicie udoskonala się umiejętność nadawania ostrzejszej krawędzi narzędziom kamiennym. Ludzie tego okresu byli myśliwymi-zbieraczami, czego świadectwem są malowidła przedstawiające sceny polowań i symbole płodności w jaskiniach w Bhimbetce.
O przejściu do mezolitu świadczy pojawienie się w Indiach mikrolitów w postaci miniaturowych ostrz w kształcie trójkątów, trapezów i półksiężyców oraz grotów strzał, które miały niezwykle ostre krawędzie tnące i stanowiły naprawdę skuteczną broń. Najstarsze znaleziska mikrolitów pochodzą z Cejlonu i są datowane na 26 tys. lat p.n.e. Mezolityczne stanowiska na półwyspie indyjskim są dużo późniejsze. Odnajdywane kości krów, owiec i kóz świadczą o udomowieniu zwierząt, zaś odkrycie żaren i kamiennych pierścieni o pierwotnej formie uprawy ziemi. Cmentarzyska zawierające szkielety pochowane wraz z wyposażeniem grobowym zdają się sugerować jakąś formę wiary w życie pozagrobowe lub na jakąś formę świadomości pozycji społecznej. Przykłady sztuki naskalnej z tego okresu odkryto w różnych, odległych od siebie regionach Indii.
Pierwsze skupisko neolitycznych osad rolniczych na subkontynencie indyjskim powstało w Beludżystanie, przy czym najważniejszym stanowiskiem jest tutaj osada Mehrgarh, której najwcześniejsze warstwy są datowane na 7000 lat p.n.e. Pozostałości konstrukcji mułowych, nasion jęczmienia i pszenicy, kości owiec, kóz i bydła dostarczają niepodważalnych dowodów na istnienie społeczności rolniczo-pasterskiej. Drugie skupisko osad neolitycznych można znaleźć w Kaszmirze i dolinie Swatu, trzecie w dolinie Gangesu, gdzie m.in. odnaleziono pozostałości ziaren ryżu, zaś czwarte w Indiach południowych. Po tym ostatnim pozostały m.in. pozostałości nasion strączkowych, prosa i lokalnych odmian bulw. Szczątki naczyń, paciorków, muszli i różnych elementów biżuterii, które odkryto w Beludżystanie i dolinie Indusu świadczą o tym, że już w VI tys. p.n.e. doszło tam do powstania złożonego systemu społecznego.
W okresie 3500 – 2600 p.n.e. niektóre neolityczne wsie północno-zachodnich Indii, a w szczególności doliny Indusu, osiągnęły status osad protomiejskich. Okres ten jest uważany za etap pośredni prowadzący do rozwiniętej cywilizacji doliny Indusu. Mehrgarh jest przykładem stopniowej, trwającej ponad 4500 lat ewolucji od neolitycznej wsi do osady miejskiej należącej do cywilizacji doliny Indusu. Postęp cywilizacyjny objawia się choćby w jakości toczonej na kole ceramiki czy budowie domów ze zestandaryzowanych cegieł. O miejskim charakterze osad świadczy choćby odnalezienie zbudowanego z cegieł muru na stanowisku Kalibangan czy ruin cytadeli na stanowisku Kit Didżi.
Indie starożytne i średniowieczne
Ariowie przynieśli swój język z którego wyewoluował sanskryt (jak również język awestyjski w Iranie), znajomość konia i rydwanu, od ok. 1100 p.n.e. nauczyli się również wytopu i obróbki żelaza. Ich religią i filozofią był wedyzm oparty na autorytecie ksiąg objawionych –Wed. Religijną sankcję w społeczeństwie Ariów posiadały podziały na stany społeczne (warny): kapłanów-uczonych (inteligencję), wojowników (szlachtę) i wytwórców (rolników i rzemieślników). Około 900 r. p.n.e. ukształtowały się aryjskie państewka zwanedżanapadas (zob.Mahadżanapada). Najstarszym z nich była zapewne federacja Bharatów, którym Indie zawdzięczają swoją nazwę w sanskrycie – Bharat. W VI w. na ich czoło wysunęła się Magadha nad środkowym Gangesem. W tym czasie miał miejsce także ferment religijny, który doprowadził do wyłonienia się buddyzmu, dźinizmu i innych, mniej żywotnych grup, jak adźiwikowie.
W 518 p.n.e. król perski Dariusz podbił dolinę Indusu i w ten sposób odnowił łączność pomiędzy cywilizacjami Indii i Bliskiego Wschodu.Pendżab stał się również zdobyczą pogromcy imperium perskiego – Aleksandra Wielkiego, który po ciężkich walkach zdobył go w 327 p.n.e.
W połowie IV w. p.n.e. dynastia Nandów opanowała Indie północne, zaś około 320 r. p.n.e. Ćandragupta Maurja dokonał przewrotu i utworzył pierwsze indyjskie imperium, które później rozszerzył jego wnuk Aśoka. Za jego rządów dynastia Maurjów panowała nad większością subkontynentu, z wyjątkiem drawidyjskiego południa, sięgając na zachód do Kandaharu i Heratu. W 185 p.n.e. ostatniego Maurję obalił Puszjamitra Śiunga, który zapoczątkował dynastię podtrzymującą dominującą rolę Magadhy na subkontynencie. Na początku I w. p.n.e. Indie zostały zaatakowane przez koczowników z Azji Środkowej. Założyli oni swoje państwa w Pendżabie i regionie pustyni Thar. Najpierw byli to Sakowie, a między I wiekiem p.n.e. a I wiekiem n.e. pojawili się Kuszanowie, których panowanie sięgnęło aż do Doliny Gangesu. Dwa razy udało się jeszcze władcom hinduskim zjednoczyć aryjskie Indie. Pierwszy raz uczynili to Guptowie (okres imperium 320-550), a następnie Harsza (606-647).
Na dzisiaj to tyle, dziękujemy za przeczytanie naszego posta i DO NASTĘPNEGO! :-D
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz