Wody

Wody w Indiach

Ganges

Brahmaputra

Niemal całe Indie należą do zlewiska Oceanu Indyjskiego, a wyjątek stanowi jedynie centrum pustyni Thar w zachodnim Radżastanie, które jest obszarem bezodpływowym.

Największym systemem rzecznym jest rzeka Ganges, długa na 2510 km. Ganges będący świętą rzeką dla wyznawców hinduizmu, wypływa z lodowca Gangotri w Himalajach. Rzeka ta tworzy rozległy system wodny, wraz z dopływami spływającymi przede wszystkim z Himalajów. Ganges płynie w kierunku południowo-wschodnim przez Nizinę Hindustańską i łączy się z Bramaputrą na terytorium Bangladeszu, tworząc największą na świecie deltę o powierzchni 80 tysięcy km². Do lewobrzeżnych dopływów Gangesu zaliczają się: Ramganga, Gomati i Ghaghra. Prawobrzeżny dopływ Gangesu stanowią m.in. Jamuna o długości 1384 km, a od południu z wyżyny Dekanu do Jamuny spływają Chambal i Betwa.

Brahmaputra jest drugą ważną rzeką kraju, która odwadnia północną część indyjskiego "dalekiego wschodu". Brahmaputra wypływa z Tybetu, a w granicach Indii liczy 725 km. Półwysep Indyjski odwadniany jest przez gęstą sieć rzek spływających z wyżyny Dekanu i rozcinających stoki Ghatów Wschodnich i Zachodnich. Większość dużych rzek bierze swój początek w Ghatach Zachodnich i spływa ku wschodowi, uchodząc do Zatoki Bengalskiej. Największą z tych rzek jest Kryszna o długości 1400 km, a najdłuższą Godawari o długości 1465 km.

W Indiach jest niewiele jezior. W dolinach głównych rzek występują starorzecza, gdzie uformowały się jeziora. W Himalajach występują niewielkie jeziora polodowcowe i tektoniczne, m.in. Wular i Dal w Kaszmirze. W Radżastanie występują jeziora słone o zmiennej powierzchni. Znajduje się tam największe naturalne jezioro Indii – Sambhar. Innym dużym jeziorem jest lagunowy brachiczny zbiornik Czilika przy Zatoce Bengalskiej.

Cyrkulacja monsunowa sprawia, że Indie borykają się na przemian z klęskami powodzi i susz. Ocenia się, że blisko 8 milionów ludzi zostaje dotkniętych powodzią każdego roku. Indie mają duże zasoby wód podziemnych, jednak ich rozmieszczenie jest bardzo nierównomierne.

Budowa geologoiczna Indii

Budowa geologiczna Indii

Płaskowyż Dekan, który zajmuje większą część Indii, buduje krystaliczna tarcza pochodząca z prekambru. Tarcza ta jest dawnym fragmentem prastarego kontynentu Gondwany. Od okresu trzeciorzędowego obszar ten przesuwa się w kierunku północnym, czego efektem jest wypiętrzenie się najwyższych gór świata – Himalajów.

Himalaje

Obszar Dekanu jest zbudowany głównie z gnejsów, łupków, kwarcytów i piaskowców. Utwory prekambryjskie wychodzą na powierzchnię ziemi w całej południowej i wschodniej części wyżyny. Północno-wschodnia część wyżyny oraz doliny rzek Mahanadi i Godawari reprezentują utwory paleozoiczne, na które składają się piaskowce i łupki z bogatymi pokładami węgla. Północno-zachodnia część Dekanu oraz półwysep Kathijawar są zajęte przez rozległe pokrywy bazaltowe, które są pozostałością wylewów lawy w początkowym okresieorogenezy alpejskiej. Podczas alpejskich ruchów górotwórczych doszło także do ponownego wydźwignięcia zewnętrznych fragmentów wyżyny Dekanu. Utworzone zostały wtedy takie pasma jak Ghaty.

Nadbrzeżne niziny, które otaczają wyżynę dekańską są zbudowane z osadów aluwialnych. Nizina Hindustańska, która uformowała się w obniżeniu tektonicznym, wypełniła się od trzeciorzędu osadami aluwialnymi. Osady te były znoszone z Himalajów i wytworzyły rozległy pas nizin.

Himalaje zbudowane są głównie z utworów prekambryjskich i paleozoicznych, na które składają się łupki i granity. Główne wypiętrzenie nastąpiło w oligocenie. Obecnie wciąż góry te ulegają wypiętrzeniu.

Struktura językowa Indii

Struktura językowa Indii:

39% osoby posługujący się którymś z dialektów języka hindi

8% Telugowie

8% Bengalczycy

7% Marathowie

7% Tamilowie

5% Gudźaratowie

4% Kannadowie

4% Keralczycy

18% Przedstawiciele innych grub językowych

Alfabert Indyjski

Klimat Indii

Klimat Indii

Zwrotnikowy, na północy zwrotnikowo-monsunowy, na południowym zachodzie wilgotny, stopniowo przechodzi w suchy w zachodniej części Niziny Hindustańskiej, w Karakorum i Himalajach podzwrotnikowy górski. W wyższych partiach gór zima trwa 6 miesięcy. Częste cyklony połączone z wielkimi ulewami w okresie przejściowym między monsunem letnim a zimowym. Średnia temperatura w styczniu wynosi od ok. +15 °C u podnóża Himalajów do ok. +28 °C na południu. W maju, który jest najcieplejszym miesiącem roku, temperatury wynoszą +27 do +30 °C, z wyjątkiem pustyni Thar gdzie temperatura osiąga +36 °C. W Delhi dochodzi nawet do +45 °C.

Kino Indyjskie

Kino indyjskie – całość produkcji kinematograficznej na obszarze Indii. Obejmuje filmy zarówno w języku hindi (Bollywood), jak i w innych językach indyjskich: tamilskim (Kollywood), telugu (Tollywood), malajalam (Mollywood), bengalskim, kannada itd. Łączna produkcja filmów pełnometrażowych w różnych językach przekracza tysiąc filmów rocznie, co sprawia, że Indie są krajem produkującym najwięcej filmów na świecie.
Jednym z popularniejszych filmów indyjskich jest hit kinowy, który nosi tytuł ,,Czasem słońce czasem deszcz"  Produkcja filmowa zrealizowana z ogromnym rozmachem, pełna humoru opowieść o uczuciu, które pokonuje wszelkie przeszkody. Już 1,5 miliarda widzów dało się uwieść historii bohaterów, granych przez gwiazdy Bollywood: piękną Kajol i ubóstwianego przez całe Indie Shah Rukh Khana. Jest pochwałą optymizmu, rodziny, przyjaźni i odwagi. Niedługo po ślubie Nandini i Yash Raichand usynawiają małego Rahula. Chłopiec staje się ich oczkiem w głowie. Po pewnym czasie małżeństwu rodzi się drugi syn - Rohan. Rahul, zgodnie z tradycją, wyjeżdża na studia do Londynu. Po powrocie ma przejąć imperium Raichandów. Spotyka swoją miłość z dawnych lat, imieniem Naina. Yash dochodzi do wniosku, że młodzi powinni się bezzwłocznie pobrać, pomimo niewiedzy Rahula. Pewnego dnia w ubogiej dzielnicy Chandini Chowk spotyka Anjali. Młodzi zakochują się w sobie. Jednakże ojciec Rahula nie chce dopuścić do związku syna z kobietą z niższych sfer. Mimo zakazu Yasha, młodzi pobierają się. Ponieważ nie dostają błogosławieństwa, obydwoje wyjeżdżają więc z kraju. W międzyczasie rodzina wysyła Rohana do szkoły z internatem. Po 10 latach Rohan wraca do rozbitego domu. Postanawia odnaleźć brata i sprowadzić go do domu. Wyjeżdża do Londynu, gdzie w miarę spokojnie żyje jego starszy brat. Rohan spotyka na uczelni Poo, siostrę Anjali, a swoją przyjaciółkę. Przedstawia jej swoje zamiary. Poo postanawia mu pomóc. Przedstawia go swojej rodzinie jako kuzyna swojej przyjaciółki. Rahul nie poznaje brata. Rohan ukrywa swoją prawdziwą tożsamość. Gdy Rahul dowiaduje się prawdy o przybyszu, nie kryje wzruszenia. Nie chce jednak spełnić prośby brata i wrócić do domu. Rohan sprowadza do Anglii rodziców. Doprowadza też do spotkania Rahula z matką i ojcem. Jednak Yash jest zbyt dumny, aby pogodzić się z synem. W związku ze śmiercią jednych z seniorek domu, cała rodzina czuje się zobowiązana udać do Indii na pogrzeb. Rohan prosi brata, aby ten choć raz odwiedził dom rodziców. Rahul spełnia tę prośbę. Zwaśniona rodzina ulega pojednaniu. Rohan żeni się z Poo.
 Wybrane kadry z filmu i obsada:

Anjali Sharma

Nandini Raichand

Rohan Raichand

Rahul Raichand

Pooja "Poo" Sharma

Yashovardhan Raichand

Kochani dziękujemy za ponad 100 wyświetleń i tyle komentarzy, to dużo dla nas znaczy. Zachęcamy do obejrzenia tego filmu i do zobaczenia w następnym poście! ;-)

Ubiory indyjskie

Tradycyjny indyjski strój

Tradycyjny indyjski strój różni się pod względem kolorystyki i stylu w zależności od regionu, czego przyczyną są między innymi zmiany klimatyczne. Popularne ubrania to zazwyczaj drapowane tkaniny, takie jak sari w przypadku kobiet i dhoti lub lungi w przypadku mężczyzn. Dodatkowo, częściowo pod wpływem historycznego panowania Brytyjczyków, noszone są spodnie i koszule w stylu zachodnim.

Z czego składa się codzienny ubiór?

Sari - jedwabny lub bawełniany materiał, długości 5-10 metrów, w zależności od stylu drapowania. Głowa sari - pallu - długości ok. 70-80 cm, często zdobiona kwiatową ornamentyką. Najpopularniejszym stylem drapowania jest nivi style. Sari nosi się wraz z krótką bluzeczką choli. Sari ubiera się na halkę.

Sari jest bardzo długim pasem materiału, którego się nie zszywa, długości 5-6 metrów. Ubiór może być drapowany na kilkanaście stylów. Najbardziej popularnym jest zawijanie dookoła talii, z końcem udrapowanym na ramieniu. Biurowa etykieta zabrania noszenia krótkich choli bez rękawków. Również kobiety pracujące w siłach zbrojnych oraz nauczycielki akademickie zakładają choli z krótkim rękawem zakrywającym talię.

• Choli – mała bluzeczka zakładana do sari lub do spódnicy - ghagry/lehengi.
• Ghagar – zwana również lehenga/pavada/pavadaia. Spódnica noszona wraz z choli (często również z dupattą jako strój weselny).
• Dhoti – strój męski. Jest to kawałek materiału długości 4- 5 metrów upinany w pasie.
• Kurta – luźna koszula sięgająca kolan dla mężczyzn jaki i kobiet. Noszona z salwarem, dhoti lub churidarem.
• Churidar – spodnie ze strechem męskie jak i damskie, przyległe do nogi. Noszone z kurtą lub kameez.
• Kamiz – znany również jako qamiz, najbardziej popularny w północnych Indiach; ozdobna tunika, z rozcięciami po bokach, zarówno damska jak i męska.
• Achkan – długi, męski płaszcz, sięgający za kolana. Zapinany na guziki. Noszony na północy Indii głównie przez Shików, arystokrację oraz Muzułmanów.
• Pardaa, curtain, czyli zasłona. Takie miała Aishwarya gdy po raz pierwszy ujrzała Abhiego w „Umrao Jaan”.
• Burkalungi – znane jako mundu, kaavi munde, munda, panche, Kaili, Saaram, Chaaram, weselne lungi to kasavu. Materiał bawełniany upinany w pasie, znany również jako dhoti. W stanie Kerala noszone jest przez kobiety i mężczyzn. W stanie Tamil Nadu noszone wyłącznie przez mężczyzn.
• Dupatta – znana jako chunri lub chunni. Zwiewny szal, wykonany najczęściej z bawełny, szyfonu, żorżety, długości ok. 2 m i szerokości ok. 50-100 cm. Weselne dupatty odznaczają się ogromną ilością ozdób. Noszona do salwar kameez, ghagra choli.
• Nehru Jacket – męska kamizelka sięgająca kolan.

Kurta

Dupatta

Dhoti

Churidar

Zabytki Indii

Indie to potężny kraj o wielu obliczach. Spotykamy tu niezwykle zróżnicowane krajobrazy - od ośnieżonych szczytów Himalajów do długich piaszczystych plaż Południa, od gęstej dżungli na północnym wschodzie do rozległych pustynnych obszarów na zachodzie kraju. Bardzo zróżnicowana jest także kultura Indii - północ to liczne muzułmańskie zabytki, będące spuścizną Wielkich Mogołów, południe zaś to kraina będąca świadectwem istniejących tu niegdyś wielkich hinduistycznych królestw.

INDIE PÓŁNOCNE

Czerwony Fort.-Jest to ogromna budowla z czerwonego piaskowca, o obwodzie 2 kilometrów, zbudowana przez Shahdżahana, tego samego, który wzniósł Tadż Mahal. Zwiedzając północne Indie wszędzie można natknąć się na obiekty wybudowane lub znacznie rozbudowane na jego rozkaz. Widać to taki odpowiednik naszego Kazimierza Wielkiego.

Dżajpur, miejsce, gdzie można obejrzeć Pałac Wiatrów i obserwatorium astronomiczne władcy, którego hobby było obserwowanie nieba.

Dżami Masdżid - największy meczet Indii, a jego powstanie to też zasługa Shahdżahana. Budowla jest ogromna, a na jego dziedzińcu jednorazowo może pomieścić się 25 tysięcy modlących się wyznawców Proroka.

Brama Indii- Poświęcona jest żołnierzom, którzy zginęli w wojnie afgańskiej w 1919 roku, ale później jej symbolikę rozszerzono na wszystkie toczone wojny. To tutaj składają wieńce głowy państw, delegacje międzynarodowe, a w jej kierunku maszerują oddziały armii indyjskiej w czasie parad wojskowych. Po drugiej stronie zobaczyć można budynki kilku ministerstw i wspaniałą rezydencję prezydenta Indii, wybudowaną jeszcze przez Anglików. Tuż obok widać wśród zieleni kopułę Parlamentu Republiki Indii.

Varanasi- święte miasto położonego nad świętą rzeką Ganges. Ludzie przybywają tu z najdalszych stron Indii, żeby dokonać religijnej kąpieli, a marzeniem każdego Hindusa jest to, żeby po śmierci jego ciało zostało spalone właśnie tu, a prochy wrzucone do Gangesu. Cały brzeg rzeki zabudowany jest hinduskimi świątyniami z różnych okresów, ale zarówno starsze, jak i młodsze jednakowo obsuwają się do rzeki. Kilka z nich zanurzona jest nawet do połowy w wodzie.

Tadż Mahal- Symbol Indii i jednocześnie symbol miłości. Jedna z najwspanialszych budowli na świecie. To właśnie zakochany do szaleństwa Shahdżahan postawił dla swojej ukochanej żony tę ogromną, zbudowaną z białego marmuru budowlę. Przy budowie tego obiektu w ciągu 22 lat pracowało 20 tysięcy ludzi. Dla siebie władca planował postawić po swojej śmierci identyczną budowlę, tylko z czarnego marmuru, bardzo blisko swojej zmarłej ukochanej. Planom tym przeszkodził mu syn, który widząc, że skarb państwa staje się pusty, pozbawił ojca tronu i osadził go w więzieniu.
Przy budowie pracowało 20 tysięcy robotników, którzy nie tylko pochodzili ze wszystkich krajów azjatyckich, ale także z Francji i Włoch.
Kiedy grobowiec był już gotowy, trumnę pokryto warstwą czystego złota, a Szach Dżehan miał ją dodatkowo obsypać perłami i diamentami. Przed budowlą stało 2000 żołnierzy, którzy dzień i noc musieli pilnować tych bajecznych skarbów.

Tadż Mahal wykonano z marmuru przywiezionego z odległego o ponad 320 km kamieniołomu, lecz nie jest to biała budowla, marmurowe powierzchnie są zdobione tysiącami szlachetnych i półszlachetnych kamieni, a do dekoracji kaligraficznych użyto czarnego marmuru.
Droga do Tadż Mahal prowadzi przez bramę, potem przez cudowny, okolony murem ogród.
Budynek ma cebulasty kształt, z wieżyczkami na skrzydłach, sama środkowa kopuła ma 24,5 m wysokości i 17,7 m średnicy.

Opuszczone Miasto-miejsce leżące w okolicach Agry. Legenda głosi, że jeden z władców, nie mogąc przez długie lata doczekać się potomka, odbył pielgrzymkę do świętego starca, który przepowiedział mu narodziny syna. Proroctwo spełniło się, a uszczęśliwiony władca obiecał spełnić każde życzenie świętego. Prorok powiedział, że jedyna rzecz, jaka mu jest potrzebna, to spokój. Władca polecił całej ludności opuścić miasto, żeby starzec mógł zostać sam. Prawda jest bardziej prozaiczna i wszystko wskazuje na to, że w mieście zabrakło wody, więc ludzie zaczęli je opuszczać.

INDIE POŁUDNIOWE


Na południu Indii znajduje się jedno z siedmiu świętych miast- Kanchipuram. Miasto to już od VII wieku było stolicą królestw z dynastii Pallava, Chola i Vijanayagar. Z tamtych czasów pozostało wiele wspaniałych świątyń, będących przykładami wczesnej sztuki drawidyjskiej.
Można zwiedzić kilka z nich- najstarszą w Kanchipuram, pochodzącą z VII w świątynię Kailasanatha ; poświęconą Wisznu rozległą świątynię Vaikuntaperumal, świątynię Ekambareshwara z najwyższą gopurą o wysokości 59 metrów oraz poświęconą bogini Parwati świątynię Kamakshiamman.

Mahabalipuram- leżący na wschodnim wybrzeżu ,stary port dynastii Palava. W tej niewielkiej nadmorskiej miejscowości jest kilka klejnotów wczesnej sztuki drawidyjskiej. Należą do nich przede wszystkim Świątynie Nadbrzeżne z VII-VIII wieku oraz zespół architektoniczny zwany Five Rathas. Wśród olbrzymich głazów otaczających Mahabalipuram spotyka się wykute w skale małe świątynie zwane mandapami oraz reliefy - najsłynniejszym z nich są Narodziny Gangesu. Miejscowość słynie z wyrobów z miejscowego kamienia - spotyka się tu wiele warsztatów kamieniarskich oraz sklepików oferujących posążki hinduskich bóstw.

Tanjore- Miasto to jest słynne przede wszystkim ze wspaniałego kompleksu świątynnego, Brihadeshwara. Jest to rozległy zespół kilku świątyń, z których najwyższa osiąga wysokość 63 m, otoczonych wysokim murem obronnym. Świątynie zostały wzniesione od X do XIII wieku przez królów z dynastii Chola. Tu znajduje się największy w Indiach święty byk Nandi - wierzchowiec boga Sziwy.


Niedaleko od Tanjore leży inne ciekawe miasto z cennymi świątynnymi kompleksami - Trichy. Najbardziej oryginalnym zabytkiem jest tu Świątynia na Skale - położona wysoko nad miastem świątynia, do której zmierzają tysiące pielgrzymów (i turystów), wchodząc na szczyt stromego wzgórza po 437 wykutych w skale stopniach. Panorama ze szczytu wzgórza jest wspaniała, panuje tu typowa pielgrzymkowa atmosfera. 


Drugim bardzo ciekawym zabytkiem w Trichy jest znajdująca się na przedmieściach olbrzymia świątynia Sri Ranganathaswamy. Jest to największy świątynny kompleks w Indiach, o powierzchni aż 250 ha. Znajduje się tu wiele świątyń poświęconych głównym hinduskim bogom, Wisznu i Sziwie. Do centrum kompleksu, tzw. Złotej Świątyni prowadzi siedem bajecznie kolorowo zdobionych bram - gopur. Całość wywiera olbrzymie wrażenie, także ze względu na liczbę przybywających tu pielgrzymów.

Madurai- największe miasto w południowej części stanu Tamil Nadu. To bardzo ruchliwe miasto słynie przede wszystkim z niezwykle ważnej dla hinduistów świątyni Shree Meenakshi. Świątynia jest usytuowana w samym zabytkowym centrum Madurai. Na jej teren prowadzą cztery bramy zwieńczone potężnymi gopurami o wysokości około 50 metrów.
Każda gopura jest niezwykle bogato ozdobiona kolorowymi figurkami bogów, bogiń i demonów. We wnętrzu znajdują się liczne świątynie, oraz duży basen do rytualnych kąpieli. Świątynny kompleks jest wypełniony licznymi pielgrzymami przybywającymi do Madurai z różnych zakątków Indii.

Rameswaram, zwane Waranasi Południa. Do Rameswaram, położonego na wyspie w pobliżu Mostu Adama –łańcucha wysepek prowadzących na Cejlon - przybywają liczni wyznawcy hinduizmu, aby obmyć się w wodach Oceanu Indyjskiego i odwiedzić świątynię Ramanathaswamy. Jest to jedna z najciekawszych świątyń, wzniesiona w XII wieku w stylu drawidyjskim. Kompleks świątynny jest zwieńczony wysoką, 54-metrową, białą gopurą. Rameswaram to zarazem port rybacki, w pobliżu zaś znajdują się piękne, piaszczyste plaże, rzadko odwiedzane przez turystów.

Kanyakumari, miejscowość leżąca na przylądku Komoryn, stanowiąca cel pielgrzymek wielu mieszkańców Indii (a także turystów). Charakterystycznym elementem Kanyakumari jest świątynia poświęcona tej bogini, położona na małej wysepce w pobliżu wybrzeża. Turystów przyciągają tu także wspaniałe wschody słońca i wielobarwny tłum pielgrzymów, dokonujących ablucji w symbolicznym miejscu, gdzie stykają się wody Zatoki Bengalskiej i Morza Arabskiego.

Jednym z ciekawszych miejsc w południowych Indiach, jest również stan Goa- Dawna kolonia portugalska. Po Portugalczykach pozostała między innymi zabytkowa dawna stolica, Stare Goa. Znajduje się tu kilka kościołów z XVI wieku, przypominających dawne czasy kolonialnej świetności: kościół i klasztor św. Franciszka, katedra oraz kościół Dzieciątka Jezus, w którym umieszczono grobowiec św. Franciszka Ksawerego, słynnego misjonarza z XVI wieku, działającego na obszarze Indii, Chin i Japonii.

Taj Mahal. Widok od środka.

Red Fort w Delhi

Pałac Królewski w Leh

Groty w Elefancie

Agra

Kuchnia Indyjska cz.2

Przykładowe potrawy

Zwykły posiłek hinduski składa się zazwyczaj z 2-3 dań, z obowiązkową soczewicą, ryżem, marynatami, jogurtem i sosem chutney. Ilość potraw zwiększa się na specjalne uroczystości rodzinne i święta. Przygotowuje się wtedy więcej dań mięsnych i rybnych, a w domach wegetarian – dań z warzyw oraz różne sosy i sałatki. Ryż może być zastąpiony chlebkami indyjskimi-podpłomykami (ćapati), w bogatych domach podaje się ryż i chlebki. Posiłek kończą orzechy, świeże lub suszone owoce albo nasiona i orzeszki mocno przyprawione korzeniami (pan) oraz napar z korzeni ułatwiający trawienie, jak na przykład napar z nasion włoskiego kopru lub kardamonu.

• Bandgobhi alu sabzi – smażona kapusta z ziemniakami
• Cham cham
• Chleb naan, ćapati, lub roti
• Dal – zupa z soczewicy
• Dosa
• Gulab jamun
• Kofta
• Laddu
• Pakora
• Pani puri
• Papad
• Phal ka pakora – owoce smażone w cieście
• samosa – trójkątne pierożki

Dania tanduri

Synonimem indyjskiej kuchni jest użycie glinianego pieca tandoor, które pozwoliło na poszerzenie oferty kuchni ulicznej do niespotykanych nigdzie indziej rozmiarów. Dzięki skupiskom emigracji orientalne przekąski typu tandoori zyskały popularność na całym świecie. Tanduri to duży gliniany piec o kształcie kotła, opalany węglem drzewnym lub nawozem z krowiego łajna wynaleziono prawdopodobnie jeszcze w czasach cywilizacji doliny Indusu. W starożytnych miejscowościach Mohendżo Daro i Harappa odnaleziono fragmenty tego naczynia, znanego wtedy pod nazwą kund. Temperatura może w nim osiągać 480 °C, a przeciętnie wynosi około 180 °C. Skraca to znacznie czas przyrządzania potraw, a produkty pieczone w ten sposób nie tracą wody i pozostają miękkie. Mięso marynuje się najczęściej w jogurcie i przyprawach, zanim zostanie włożone do pieca. Można je również uprzednio zabarwić charakterystyczną, kaszmirską chili lub szafranem.

Najczęściej stosuje się jednak tandoor do wypiekania nietypowego indyjskiego pieczywa naan. Pod względem struktury przypomina ono swoje bliskowschodnie odpowiedniki, jest jednak od nich nieco bardziej pulchne i stosunkowo mniejsze. Ciasto miesza się z drobinami czosnku lub kolendry i rzuca na ściany pieca tak, by nie odpadło od nich w trakcie pieczenia. Po upływie paru minut wyjmuje się je z tandoora charakterystycznym narzędziem o kształcie wydłużonego haka.

Napoje

Miejscowa legenda przypisuje początki picia herbaty buddyjskiemu mnichowi o imieniu Bodhidharma, który postanowił przez 7 lat medytować nie mrużąc oka. Gdy do końca kontemplacji został mu jeden dzień, zaczęły zamykać mu się powieki. Asceta zerwał więc kilka liści z drzewa, pod którym się znajdował i zaczął je żuć, dzięki czemu miało go opuścić zmęczenie.

Indyjskie zamiłowanie do użycia przypraw znalazło odzwierciedlenie również w miejscowych napojach, a szczególnie w charakterystycznym dla południowej części kraju lassi. Ta orzeźwiająca mieszanka jogurtu, mleka i wody różanej, zaprawiona kardamonem lub kminem jest chętnie spożywana przez Hindusów podczas gorących, letnich dni. Współczesne wariacje na temat lassi dopuszczają użycie zmiksowanego miąższu z mango, cytryn lub truskawek. Osobliwa odmiana tego napoju tobhang lassi, do którego dodaje się wyciąg z liści i kwiatów konopi indyjskich nazywany bhang. Posiada on działanie narkotyczne i używany jest głównie do celów religijnych, w szczególności podczas Holi, hinduskiego święta radości i wiosny, oraz Vaisakhi, obchodów Nowego Roku u sikhów, przypadającego zazwyczaj na 13 kwietnia. Zbiega się on w czasie ze żniwami konopi, dzięki czemu w czasie trwania wiosennych ceremonii religijnych spotkać się można również z innymi napojami zawierającymi bhang, takimi jak bhang ki thandai – mieszaniny cukru, mleka, migdałów i różnego rodzaju przypraw. Uważa się, że od bhang pochodzi nazwa tradycyjnego indyjskiego tańca bhangra. W sztuce okresu Wielkich Mogołów obecne są motywy palenia bhang przy użyciu fajki wodnej. Występują one najczęściej w kontekście erotycznym. Stosunek konserwatywnej części społeczeństwa do tej używki jest na ogół sceptyczny, a hodowla konopi siewnych oficjalnie zabroniona.

Sposób podania i etykieta

Tradycyjnie cały posiłek podawany jest na dużych okrągłych tacach (thal) lub na małych (thali). Na tacach tych ustawia się miseczki ('katoris) z potrawami mięsnymi, warzywnymi, raitą, chutney, z sałatkami i deserami. Pośrodku tacy stawia się miseczkę z ryżem lub chlebkami. Każdy nabiera sobie potrawy w odpowiadającej mu, dowolnej kolejności. Indusi jedząc u siebie w domu nie używają sztućców, jedzenie nabierają palcami.

Południowa część Indii wyróżnia także osobliwy sposób podawania posiłków na tzw. vazhaillai. Mowa o świeżo zerwanym liściu bananowca, na którym układane są potrawy wedle rodzinnych zwyczajów i upodobań. Z uwagi na nieskończoną liczbę takich kombinacji trudno jest mówić o przeważających metodach porządkowania dań na liściu – generalnie jednak dolna połowa vazhaillai zarezerwowana jest dla wszechobecnego na południu ryżu.

Kurczak Tandoori

Podwieczorek z regionu Karnataka

Plantacje Herbaty

Chamcham

Kofty

Laddu

Pakora

Dosa

Chleb naan

Samosa

Pani puri

Dal

Papad

Kuchnia Indyjska cz.1

Dzisiaj skupimy się na kuchni Indyjskiej :-) 

Kuchnia zachodu

Kuchnia zachodnia Indii to przede wszystkim kuchnia bombajska. Do najbardziej znanych potraw tej kuchni należą – kaczka po bombajsku i bombajska chałwa. Bombaj, jak każdy wielki port morski, ma charakter kosmopolityczny, czego odzwierciedleniem jest miejscowa kuchnia, w której podaje się potrawy z innych regionów Indii. Drugą wartą odnotowania kuchnią zachodnich Indii jest kuchnia Goa. Różni się ona od kuchni bombajskiej, lecz zachowuje walory smakowe specyficzne dla kuchni zachodnich Indii. Różnice wynikają z wpływów, jakie na tę kuchnie wywarli portugalscy katolicy, którzy osiedlili się tam w XVI i XVII w. i rozpowszechnili w tym rejonie swą wiarę i zwyczaje, także kulinarne

Kuchnia północy

Na kuchnię północnej części kraju duży wpływ wywarł natomiast islam. Muzułmańscy władcy z dynastii Wielkich Mogołów przez wiele wieków kształtowali przyzwyczajenia kulinarne tamtejszej ludności, takie jak unikanie spożywania wieprzowiny i skłonność do łagodniejszych potraw z powszechnym zastosowaniem kurczaka. Większość indyjskich restauracji w Polsce oferuje kulinaria z północy kraju.

Na północy, gdzie przeważa uprawa pszenicy, podstawowym pożywieniem są podpłomyki-chlebki (ćapatti) w kształcie dużych placków. Sztuka kulinarna północnych Indii to głównie kuchnia muzułmańska, bogata w potrawy z mięsa baraniego i koziny oraz drobiu. Istnieje wiele smakowitych potraw przygotowanych na modłę „mughlai” – po mogolsku. W XVI w. Mogołowie doprowadzili swoją sztukę kulinarną do pełnego rozkwitu, podstawą ich kuchni, w odróżnieniu od kuchni Indii południowych, były potrawy mięsne. Na północy pieczono mięso i chlebki w słynnych piekarnikach w kształcie beczki, zwanych tanduri. Piekarniki te są do dzisiaj w użyciu. Najbardziej znaną potrawą północnych Indii jest curry (kari), mięso duszone z wieloma przyprawami, podawane ze specjalnie przyrządzonymi warzywami oraz różnymi pilawami. Do każdego nieomal posiłku podaje się gotowaną soczewicę. Cały posiłek doskonale łączy jogurt z warzywami lub owocami (raita), marynaty oraz pikantny, ostro-kwaśny, niekiedy słodki sos (chutney) albo sałatka z warzyw lub owoców. Desery przyrządzane są przede wszystkim z mleka. Herbatę gotuje się z mlekiem i cukrem. Taki napój jest bardzo mocny i słodki.

Kuchnia wschodu

W daniach w kuchni bengalskiej bardzo popularne są ryż i soczewica oraz ryby. Kuchnia ta oferuje mniejsze zestawy potraw niż inne kuchnie Indii. Podstawą żywienia ludności zamieszkujące wschodnie Indie są smażone placki – chlebki oraz ryż. Kuchmistrze tego regionu słyną natomiast z umiejętności przyrządzania słodkich potraw z białego sera

Kuchnia południa

Wskutek religijnego zakazu spożywania wołowiny rozwinęła się tam znakomicie kuchnia wegetariańska, a posiłki są ostrzejsze i spożywa się je tradycyjnie palcami prawej dłoni (lewa ręka uważana jest w Indiach za nieczystą). Nawet koncern McDonald’s zmuszony był przystosować się do specyfiki miejscowej kuchni, dzięki czemu w ofercie tamtejszej sieci barów szybkiej obsługi znaleźć można szeroki wybór dań wegetariańskich. Nie mniej istotny jest także bardziej charakterystyczny dla południa upalny klimat strefy monsunowej.

Południowe Indie słyną z bardzo ostrych potraw, w tym również curry. Na tym obszarze uprawia się co prawda niewiele ryżu, jednakże stanowi on podstawę wyżywienia. Kuchnia madraska jest typowa dla sztuki kulinarnej tego regionu. Do bardzo wielu potraw dodaje się miąższ i mleczko z kokosów. Posiłek kończy się potrawą z ryżu i jogurtu, która łagodzi ostrość piekących, ostrych potraw. Do ostrych potraw podaje się również pachami- przyprawiony jogurt podobny do raity podawanej w północnych Indiach. Na śniadanie podaje się dosa (naleśniki z mąki ryżowej), placki z różnych mąk z dodatkiem chutney i sambar (mieszanka ostrych przypraw smażona z czarną fasolą lub soczewicą) oraz ostrą zupę z soczewicy. Chętnie pija się kawę z mlekiem. Kawa dobrego gatunku uprawiana jest w tym rejonie. Większość ludności zamieszkującej południe Indii to hindusi nie jadający mięsa. Potrawy mięsne przyrządzane są tam przez miejscowych wyznawców islamu lub chrześcijan.

Kuchnia diaspory

Potrawy kuchni indyjskiej zyskały popularność na całym świecie. W Wielkiej Brytanii, jako byłej metropolii i głównym celu imigracji zarobkowej Hindusów. Najważniejszą zasługą Brytyjczyków dla kuchni orientalnej było spopularyzowanie produkcji i konsumpcji herbaty (hind. chai) w XIX wieku. Mniej istotne wpływy kulinarne wywarły na Indie kraje buddyjskie i Portugalia.

Produkty

• Besan- mąka z ciecierzycy (cieciorki)
• Ćapati atta – gruba mąka na ciapati
• Ghi – sklarowane masło
• Karela
• Lokki
• Mleko kokosowe
• Okra lub bhindi
• Tinda
• Woda tamaryndowa

Ghee

Osobny akapit poświęcić należy ghee, które stanowi w Indiach popularny zamiennik masła i oleju. W przeciwieństwie do rodzimego odpowiednika ten tłuszcz zwierzęcy posiada jednak dużo większą trwałość – można go bez obaw przetrzymywać miesiącami w temperaturze pokojowej. Efekt uzyskuje się poprzez długotrwałe gotowanie masła na małym ogniu, które usuwa zawarte w nim enzymy i mikroorganizmy. Podczas procesu klarowania regularnie wytrąca się także białka i inne substancje, pozostawiając tylko sam tłuszcz. W przeciwieństwie do zwykłego masła, ghi nie zmienia zatem smaku nawet w momencie dymienia, dzięki czemu znalazło szerokie zastosowanie w smażeniu i duszeniu indyjskich przysmaków. Specyfik ma także ważne znaczenie religijne; jest używany podczas rytualnych, wedyjskich libacji oraz obrzędów pudźy. Jadźurweda posiada nawet osobny hymn na temat tego tłuszczu. Tradycyjna medycyna ajurwedyjska podaje natomiast, że jedzenie ghee przywraca potencję i aktywność seksualną, usprawnia proces gojenia się ran oraz zwiększa koncentrację.

Mięso

Wyznawcy hinduizmu z wyższych klas nie spożywają w zasadzie mięsa. Wyznawcy islamu (jest ich w Indiach ponad 120mln) nie spożywają wieprzowiny. Podobnie wyznawcy judaizmu. Jednakże wyznawcy obu tych religii jedzą wołowinę, baraninę i kozinę. Duża część ludności zamieszkującej Indie nie jada żadnego mięsa, niektórzy z wyboru (bramini lub wegetarianie) inni z ekonomicznej konieczności. Ci jednak, którzy jedzą mięso, stosują się dość ściśle do nakazów i zakazów swej religii. Często dochodziło do krwawych rozruchów, a nawet powstań na tle nieprzestrzegania tych nakazów. Induscy chrześcijanie nie ograniczają swego pożywienia do mięsa określonych zwierząt, jedzą w zasadzie wszystkie mięsa. Zwyczajowo jednak w każdy piątek spożywają ryby. Związane to jest z tradycją dawnych chrześcijan. Niektórzy mieszkańcy Bengalu również chętnie spożywają ryby. Na ewolucję kuchni induskiej duży wpływ wywarły najazdy obcych ludów. Na podbitych obszarach narzucili oni swe wierzenia religijne, zwyczaje, systemy sprawowania władzy. Miejscowa ludność przyjmowała również zwyczaje kulinarne najeźdźców. Rozszerzyła się lista produktów spożywczych, wzbogacały sposób ich przyrządzania.

Lista przypraw i masal

• Adrak – imbir
• Amchur – suszone mango
• Anardana – nasiona granatu
• Asafetyda
• papryka chili
• Chironji
• Curry
• Czarnuszka
• Dhania – kolendra
• Elaichi – kardamon
• Garam masala
• Haldi – kurkuma, ang. turmeric
• Hari mirchi – zielone chili
• Hing – asafetyda, czarcie łajno
• Imli – owoce tamaryndowca
• Jaiphal – gałka muszkatołowa ang. nutmeg (orzeszek)
• Javitri – gałka muszkatołowa, ang. mace (skórka)
• Jeera – kmin indyjski, kmin rzymski
• Kala namak
• Lal mirchi – czerwona papryka
• Kalonji – czarnuszka
• Kasoori methi – suszony liść kozieradki
• Khus khus – nasiona maku
• Kolendra
• kozieradka
• Lavang – goździki
• Liście curry
• Methi – nasiona kozieradki
• Nimbu – limonka
• Pieprz biały
• Pieprz cayenne
• Pieprz czarny
• Sarson – nasiona czarnej gorczycy
• Saunf – fenkuł, koper włoski
• Shahi jeera – czarny kmin
• Singodha powder
• Sumac
• Sweet Makhana
• Tej patta – liść podobny do laurowego
• Til – nasiona sezamu

Na dzisiaj to tyle. Zapraszamy was na kolejną część postu o kuchni Indyjskiej, w którym pokażemy wam kilka potraw.