Historia Indii cz.2

Hej, zapraszamy was do przeczytania kontynuacji posta dotyczącego historii Indii :)

Mogołowie

Dla nowożytnej Europy Indie odkrył Vasco da Gama, który opływając Afrykę, w 1498 r. dotarł do Kalikatu na Wybrzeżu Malabarskim. Nieco później, w 1526 r., pochodzący z Fergany wódz Babur pokonał pod Panipatem ostatniego sułtana Delhi i założył dynastię Wielkich Mogołów. Najwybitniejszym jej przedstawicielem był Akbar, który objął tron w 1556 r. i panował do 1606 r. W tym czasie zbudował imperium obejmujące większą część Indii oraz część Azji Środkowej. Odznaczał się tolerancją religijną, a nawet podjął próby stworzenia synkretycznej religii Din-i-Ilahi, łączącej elementy najpowszechniejszych w imperium kultów i mającej zintegrować państwo. Początek schyłku państwa przypadł na czas rządów Aurangzeba (1658-1707). Za jego czasów od imperium odpadły Maharasztra i Pendżab. Uniezależniło się faktycznie również wielu lokalnych subadarów inawabów. Od południa zaczęli być naciskani przez konfederację Marathów, która odwoływała się do czasów wielkich królestw hinduskich.

Wielką klęską dla imperium Mogołów było złupienie Delhi przez władcę Persji Nader Szaha. W XVIII w. trwała również zacięta rywalizacja o wpływy w Indiach pomiędzy Anglikami i Francuzami, których do sukcesów doprowadziła polityka Josepha Dupleixa. Ostatecznie jednak Robert Clive zmusił Francuzów do kapitulacji pod Tricinopolu w 1752 r., zaś w 1757 r. zwyciężył nawaba Bengalu Siradża ad-Daulę pod Palasi, co w efekcie dało Brytyjskiej Kompanii Wschodnioindyjskiej pierwsze znaczące nabytki terytorialne na subkontynencie. 

 Rządy brytyjskie

Spośród kolonialnych potęg europejskich do rywalizacji o hegemonię w Indiach stanęli obok Portugalczyków Anglicy, Holendrzy i Francuzi, którzy działali poprzez kompanie wschodnioindyjskie. Najsłynniejsza z nich, brytyjska, powstała w 1600 r., z czasem stała się największą potęgą na całym subkontynencie. W znacznej mierze przyczynił się do tego gubernator generalny Warren Hastings (sprawował urząd 1772-1785), którego uważa się za właściwego twórcę Indii Brytyjskich. Kolejni gubernatorowie stopniowo rozszerzali zasięg brytyjskiego władztwa. W 1803 zdobyto Delhi, w 1818 pokonana została konfederacja Marathów, a w 1849 r. jako ostatnie znaczniejsze państwo podbity został rządzony przez sikhów Pendżab. Jedynie Nepal i Afganistan nie dostały się pod brytyjską zwierzchność. Na większości terenów Indii władza należała bezpośrednio do Brytyjczyków, jednak utrzymano około sześćset lokalnych księstw, podległych Brytyjczykom pośrednio. Jako język urzędowy wprowadzono angielski zamiast perskiego, popierano działalność misjonarską, wprowadzono kolej i telegraf, zwalczano także pewne lokalne zwyczaje, jak np. sati. Tak głębokie ingerencje w życie Hindusów powodowały niezadowolenie ludności. W 1857 r. wybuchło Powstanie Sipajów. Powstańcy skupili się wokół władcy mogolskiego Bahadur Szaha II, jednak już w 1858 r. zostali pokonani, a cesarz obalony. W tym samym roku rozwiązano Kompanię Wschodnioindyjską, królowa Wiktoria zaś w roku 1876 została koronowana na Cesarzową Indii. Władze gubernatora Kompanii zastąpiono podległym monarsze brytyjskiemu wicekrólem. Polityka brytyjska w tym czasie odznaczała się ostrożnością i opierała się na utrzymywaniu lojalności lokalnych władców i wielmożów. Unikano także ingerencji w sprawy religijne. W 1912 brytyjski wicekról przeniósł swoją siedzibę z Kalkuty do Delhi. Wykształcona według europejskich wzorów miejska inteligencja hinduska zyskiwała jednak coraz większą świadomość narodową i zaczęła domagać się udziału w rządzeniu. Domagała się tego zwłaszcza Partia Kongresu, utworzona w 1885 r. i skupiająca głównie hinduistów.

XX wiek

Walka o niepodległość była długa i trwała od końca I wojny światowej. Dopiero pod koniec II wojny strona brytyjska zaprzestała tłumienia, często brutalnego, ruchów hinduskich i zdecydowała się podjąć dialog. Najsilniejszą organizacją nacjonalistyczną w Indiach był wówczas Indyjski Kongres Narodowy, którego działalność doprowadziła już przed wojną do autonomii niektórych prowincji. Była to organizacja skupiająca głównie hinduistów, ale w swoim programie reprezentowała nurt świecki, socjalistyczny, choć przez długi czas w skład Kongresu wchodziły grupy o bardzo różnych poglądach – od religijnych fundamentalistów po komunistów. Główną opozycją była powstała w 1906 roku Liga Muzułmańska, reprezentująca dość radykalny nurt islamu. W efekcie wybuchło wiele starć religijnych. W okresie międzywojennym w Indiach wzmogły się nastroje niepodległościowe. Postulaty Hindusów stały się znane na całym świecie szczególnie dzięki osobie i Mohandasa Karamchada Gandhiego, zwanego Mahatma (wielka dusza), który propagował bierny opór przeciw Brytyjczykom, bez uciekania się do przemocy.

Słynne były przede wszystkim jego pokojowe akcje, skierowane przeciwko konkretnym działaniom Brytyjczyków, z których najsłynniejszą był tzw. Marsz solny. Wiele działań Gandhiego można określić bardziej jako społeczne niż polityczne – przeciwdziałał on biedzie i zacofaniu, bronił praw kobiet oraz tzw. niedotykalnych z najniższych kast, przed dyskryminacją.

W 1927 roku przyszły premier Indii, a zarazem lider Kongresu, Jawaharlal Nehru po raz pierwszy przedstawił w imieniu Kongresu Narodowego rezolucję, w której domagał się „pełnej narodowej niepodległości”, tym samym stał się jednym z pierwszych liderów partii kongresowej którzy uważali że Indie powinny zerwać wszystkie więzi z Imperium Brytyjskim. Deklaracja ta została odrzucona przez Kongres, ze względu na sprzeciw ze strony Gandhiego. W 1929 roku Nehru opracował politykę Kongresu i przyszłego, wolnego kraju. Celami Kongresu miały być: wolność wyznania; prawo do stowarzyszenia; wolność słowa i myśli; równość wszystkich wobec wobec prawa – bez względu na kastę, kolor skóry czy religię; ochrona regionalnych języków i kultur; zabezpieczenie interesów pracowniczych; zniesienie nietykalności; nacjonalizacja przemysłu; socjalizm i budowa świeckich Indii. Uchwała została ratyfikowana przez Ogólnoindyjski Komitet Kongresu pod przewodnictwem Gandhiego. Lata 30. stanowiły okres wzmożonej aktywności międzynarodowej indyjskich niepodległościowców.

Nie wszyscy Hindusi uznali pokojowe metody walki o niepodległość prezentowane przez Nehru i Gandhiego. Na czele zwolenników walki zbrojnej stanął były działacz Kongresu Subhas Czandra Bose. 2 czerwca 1939 Bose utworzył odrębną partię polityczną All India Forward Bloc. W 1940 roku Bose został aresztowany przez Brytyjczyków, wkrótce jednak uciekł z więzienia do Afganistanu i ZSRR, skąd udał się do Niemiec. Z Niemiec z kolei udał się do Japonii, gdzie organizował japońskie wsparcie dla niepodległości Indii. Zbrojny ruch upadł po śmierci Bose.

Ostatecznie, mimo sprzeciwu Mahatmy, aby uniknąć wojny domowej, zdecydowano się na podział Indii Brytyjskich na dwa państwa – Indie i Pakistan. W skład muzułmańskiego Pakistanu weszły dawne indyjskie ziemie Sind, Beludżystan, część Pendżabu, a także, jako teren oddzielony od reszty państwa niemal całymi Indiami, Bengal Wschodni – nazywany Pakistanem Wschodnim. Podziałowi towarzyszyły pogromy (do 0,5 mln zabitych) i przesiedlenia (10-14 mln osób). Gandhi, który starał się łagodzić spory, w styczniu 1948 roku został zamordowany.

Niepodległość Indii i Pakistanu została początkowe ograniczona – otrzymały one status dominium. Dotychczasowy wicekról, lord Louis Mountbatten pozostał do 1948 generalnym gubernatorem Indii, a jego następcą – ostatnim na tym stanowisku – Chakravarthi Rajagopalachari. Początek indyjskiej państwowości związany był z licznymi starciami na tle religijnym, szczególnie na terenie Prowincji Pogranicze i Pendżabu gdzie doszło do krwawych starć między hinduistami a muzułmanami. 30 stycznia 1948 roku zabity został Mahatma Gandhi, mordercą okazał się być fanatyczny hinduista i nacjonalista Nathurama Godse. Dopiero w 1950 roku uchwalono konstytucję, na mocy której Indie stały się republiką i świeckim państwem związkowym o ustroju parlamentarnym, ostatecznie zrywając z Wielką Brytanią. Pierwszym premierem niepodległych Indii został Jawaharlal Nehru.

podział Indii w latach 1947-1948

Mahatma Gandhi

Na dzisiaj to tyle. Zapraszamy was na część trzecią historii Indii i do śledzenia na bieżąco naszego bloga :)